სიგუა–კიტოვანის დაჯგუფების როლი 1991–1992 წლების პუტჩში- ბესარიონ გუგუშვილი

 

ნეოპუტჩისტური, ნაცური ხელისუფლების ერთგული მას–მედია ინტენსიურად ნერგავს სიცრუეს, თითქოს ეროვნული, ლეგიტიმური ხელისუფლების წინააღმდეგ პუტჩი მოაწყეს თვით ეროვნული ხელისუფლების მოღალატე ძალებმა – სიგუა–კიტოვანის დაჯგუფების სახით.

 

 ამით პუტჩისტები და ნეოპუტჩისტები ცდილობენ სახელმწიფო გადატრიალება საკუთრივ ეროვნულ, ლეგიტიმურ ხელისუფლებას დააკისრონ – მისი„შეცდომებით“ განაპირობონ.როგორც ნეოპუტჩისტური, ნაცური იდეოლოგიის ყველა სხვა არგუმენტი – ესეც მტკნარი სიცრუეა – გაუცნობიერებელ და ბნელ, უბირ მასსაზე გათვლილი ხრიკია.სიმართლე კი ისაა, რომ – როგორც ეროვნული, ლეგიტიმური ხელისუფლებისარაერთ დოკუმენტიშია აღნიშნული – პუტჩის დამგეგმავი და აღმსრულებელი ძალებიიყვნენ:

 

1.მთავარი მოქმედი პუტჩისტური ძალა იყო საბჭოთა ერთიანი კომუნისტური ნომენკლატურა – რომელიც კოლოსალური ფინანსური რესურებით, ათწლეულობით გამოზრდილგაწვრთნილი კომუნისტური „კადრებით“, კა–გე–ბე–თი და რაც მთავარიასაბჭოთა არმიის უძლიერესი მხარდაჭერით სარგებლობდა. კომუნისტური ნომენკლატურა ამზადებდა იმას, რასაც ზვიად გამსახურდიამ უზუსტესად„ნომენკლატურის რევანში“ უწოდა.

 

2.ნაკლებ ძლიერი, მაგრამ დასავლეთის უძლიერესი მხარდაჭერით აღჭურვილი ძალა იყო გლობალისტური, ტრანსნაციონალისტური დისიდენტურ–„დემოკრატიული“ მოძრაობა – რომელსაც ეროვნული ძალების წინააღმდეგ არსებითწილად უჭერდა მხარს აგრეთვე საკუთრივ კომუნისტური ნომენკლატურა. ხშირ შემთხვევაში დისიდენტური ძალები არსებითწილად თვით კომუნისტური ნომენკლატურის წევრებისაგან შედგებოდა, რომელთა ლიდერი იყო ნობელის პრემიის ლაურეატი სახაროვი – ასეთები იყვნენ მაგალითად მამარდაშვილი, ბაქრაძე და სხვები.

 

კომუნისტური ნომენკლატურის ისევე როგორც გლობალისტური დისიდენტური მოძრაობის მიზანი იყო

საბჭოთა კავშირის შენარჩუნება და მისი „გარდაქმნა“საბაზრო ეკონომიკაზე დაფუძნებულ ერთიან სახელმწიფოდ

. როგორც კომუნისტურნომენკლატურას, ასევე – გლობალისტურ დისიდენტურ მოძრაობას ამ თვალსაზრისითსაერთო უძლიერესი სტიმული გააჩნდათ: საბჭოთა სახალხო ქონების მტაცებლური,პრივატიზება კომუნისტური ნომენკლატურისა და მათთან დაკავშირებული დისიდენტური  წრეების მიერ.

 

 ამრიგად –ეროვნული მოძრაობის მოწინაა მდეგე ძალებს  უძლიერესი მომხვეჭელური, მძარცველური სტიმული ამოძრავებდათ

 – რაც იმ დროს მიმალული იყო, მაგრამ ძალზე ნათლად გამოჩნდა „ნომენკლატურის რევანშის“ შემდგომ პერიოდში, როდესაც პუტჩისტების დიდი უმეტესობა მყისიერად უზარმაზარი ქონებების პატრონები გახდნენ.

 

როდესაც 1989 წლის 9 აპრილის შემდგომ ეროვნულ-სარწმუნოებრივი მოძრაობა აზვირთდა, გაძლიერდა და მან გეზი საქართველოს სრული და უპირობო დამოუკიდებლობისაკენ აიღო – მის წინააღმდეგ ერთიან მძლავრ ფრონტადგაერთიანდნენ კომუნისტური ნომენკლატურა და გლობალისტური დისიდენტურიმოძრაობები

.

ამ ანტიეროვნულ ძალებს მხარდაჭერას უწევდა როგორც საბჭოთასისტემა, აგრეთვე – დასავლეთის გლობალისტური ძალები.

 

„ძლიერნი ამა ქვეყნისანი“გაერთიანდნენ ქართული ეროვნულ-სარწმუნოებრივი მოძრაობის წინააღმდეგ.გაერთიანებული ანტიეროვნული ძლების ქმედებანი ეროვნული ხელისუფლების მომავალი დამხობისათვის განსაკუთრებით გაძლიერდნენ და გააქტიურდნენ 1990 წლისარჩევნების წინა პერიოდიდან – როდესაც ნათელი გახდა, რომ ეროვნული ძალები შეძლებდნენ არჩევნებში გამარჯვებას.

ეს საქმიანობა შემდეგი უმთავრესი მიმართულებით ვითარდებოდა:

 

1.ინტენსიურად იქმნებოდნენ

ეროვნული ხელისუფლების მოწინაა მდეგეშეიარაღ ებული დაჯგუფებები

 – რომელთა შორის მთავარი იყო „მხედრიონი“ –რომელსაც აფინანსებდა შევარდნაძის კადრი, საქართველოს ყველაზე კორუმპირებული და მდიდარი დარგის – აგრომრეწველობის მინისტრი მგელაძე.მგელაძემ ღვინის, ხილეული წვენების, კონსერვების, პურ–ფუნთუშეულისა და კვების მრეწველობის სხვა დარგების ასობით ქარხნევისათვის „შეწერილი“ ასობით მილიონიანი ფულადი რესურსები მიმართა „მხედრიონისათვის“ საზარბაზნე ხორცის მობილიზებას კრიმინალურ წრეებში და მათს შეიარაღებას.

 

 

2.ინტენსიურად ხდებოდა აგრეთვე სხვა ფორმალური თუ არაფორმალური დაჯგუფებების იატაკქვეშა შეიარაღებული რაზმების შექმნა – ასეთი რაზმები გააჩნდათ როგორც ეგრეთწოდებულ პოლიტიკურ პარტიებს ჭანტურია–სარიშვილის„ნაციონალ–დემოკრატიულ პარტიას“, წერეთლის პარტიას, „სახალხო ფრონტს“,მრავალ ტერიტორიულ–რეგიონალურ „საძმოს“ (რომლებიც საოცარი სისწრაფით მრავლდებოდნან) და მათ შორის უძლიერესს – საძმო „თბილისელს“.

 

1991 წლისდამდეგისათვის ანტიეროვნული ძალების იატაკქვეშა შეიარაღებული დაჯგუფებებისსაერთო რიცხოვნობამ ათასამდე „ბოევიკს“ მიაღწია – რაც იმ დროს საკმაო შეიარაღებულ ძალას წარმოადგენდა (თუ გავითვალისწინებთ საბძოლო იარაღზეუმკაცრეს კონტროლს საბჭოთა სისტემების მხრივ).

 

3.გაერთიანებულმა კომუნისტურმა მოძრაობამ და მასთან მჭიდროდ დაკავშირებულმა გლობალისტურმა დისიდენტურმა ძალებმა ჩაატარეს ეგრეთწოდებული „ეროვნული კონგრესის“ ფალსიფიცირებული „არჩევნები“.

 

ამით ანტიეროვნულმა ძალებმა შექმნეს ეროვნული, ლეგიტიმური ხელისუფლებია „პარალელური“ ხელისუფლება

  – რომელიც თავს ხალხის არჩეულ ლეგიტიმურ ხელისუფლებად აცხადებდა!

 

4.როგორც გლობალისტური დისიდენტური მოძრაობა სახაროვისტების სახით, ასევე –კომუნისტური ნომენკლატურის „გავლენის აგენტები“ დასავლეთში და პირველ რიგშიკი გორბეჩოვ–შევარდნაძის აგენტურა დასავლეთში აქტიურად ეწეოდა ეროვნული მოძრაობის, ეროვნული ხელისუფლების დისკრედიტირებას და ამითი

დასავლეთშინერგავდა აზრს ეროვნული ხელისუფლების როგორც „ფაშისტური დიქტატურის“ძალისმიერი დამხობის აუცილებლობის მიხედვით

 

 

.5.გაერთიანებული ანტიეროვნული ძალები ინტენსიურად ეწეოდნენ ეროვნულიხელისუფლების მომხრეების დევნას, ტერორიზებასა და შანტაჟს

გაზეთებისა და სახელმწიფო ტელევიზიის მეშვეობით – რომელებიც კომუნისტური ნომენკლატურის გავლენისა და უშუალო მართვის ქვეშ რჩებოდნენ – გამუდმებით გაისმოდა მოწოდებები ეროვნული ხელისუფლების ძალისმიერი დამხობისაკენ, ინერგებოდა აზრი, რომ

 „ზვიად გამსახუდიას დღეები დათვლილია“

, რომ „საჭიროა ზვიადგამსახურდიას მომხრეები დროზე მოეგონ ჭკუას“. განსაკუთრებული მასშტაბებიმიიღო ეროვნული ხელისუფლების მომხრეებზე პირადულმა ტერორიზებამ.

მაგალითად არალეგალური შეიარაღებული დაჯგუფებების მიერ გატაცებული იქნენ ეროვნული ხელისუფლების წევრები ვაჟა ადამია, თბილისის მერი ვაშაკიძე და არაერთი სხვა.

 

ჯერ კიდევ 1987 წელს, საბჭოთა გასამხედროებული ორგანიზაცია „დოსააფ“–ის მთლიანი ქონება, სადაც შედიოდა სასწავლო ავტომანქანებიდან დაწყებული იარაღით დამთავრებული, გადაეცა მაშველთა კორპუსს, რომელიც მოგვიანებით "მხედრიონად"გადაინათლა. დოსსააფის ქონებაში შედიოდა ჯავშნიანი ტექნიკა – ბეტეერ–ები,ბეერდეემ–ები, რამდენიმე ჰაუბიცა, ათობით რადისადგური, და ასეული ავტომატური იარაღი.

 

1991 წლის მაისში დამოუკიდებლობის აღდგენის რეფერენდუმისა დადამოუკიდებლობის გამოცხადების შემდგომ რამდენიმე თვეში დაიწყო ლეგიტიმურიხელისუფლების დამხობის ოპერაციის პრაქტიკული რეალიზება – ქრონიკული, „მცოცავი პუტჩების“ მეშვეობით.

 

ეროვნული ხელისუფლების არაერთმა წევრმა ვერ გაუძლო შანტაჟსა დატერორიზებას, დაშინდა შესაძლო სახელმწიფო გადატრიალების შემთხვევაში მკაცრისასჯელის წინაშე და უღალატა ეროვნულ ხელისუფლებას, გადავიდა ანტიეროვნულიძალების მხარეს.

 

როდესაც დაარსდა რესპუბლიკის პრეზიდენტის თანამდებობა და არჩეული იქნა პრეზიდენტი – შეიქმნა კონფლიქტური სიტუაცია: პრეზიდენტი გახდა სახელმწიფოსა დამთავრობის მეთაური (რამაც გამოიწვია სიგუას ჩამოხურდავება) და შეიარაღებულიძალების მთავარსარდალი (რამაც გამოიწვია კიტოვანის ჩამოხურდავება).

 

 

ეროვნულ ხელისუფლებაში ჩანერგილმა ანტიეროვნულმა ძალებმა ამითი დაკარგეს მათი (გავლენის) აგენრტურის (სიგუას სახით) გავლენა და ამის გამო ღია, დაუფარავ კონფრონტაციაზე გადავიდნენ.

 

1991 წლის აგვისტოში ანტიეროვნული ძალების მხარეს გადავიდა, ანტიეროვნულძალებს მიემხრო, შეუერთდა სიგუა–კიტოვანის დაჯგუფებაც.

 

ამდენად –სიგუა–კიტოვანის დაჯგუფებამ კი არ შექმნა ლეგიტიმურ ხელისუფლებასთანდაპირისპირებული პოლიტიკური ან შეიარაღებუილი ძალები (როგორც უნდა წარმოადგინოს დღევანდელმა ნეოპუტჩისტურმა ძალებმა), არამედ – მათ ღალატიჩაიდინეს და ძლირი მტრის მხარეს გადავიდნენ

 – ისევე, როგორც შემდგომ ვაჟა ადამიასა, ყარყარაშვილისა  და ბესიკ ქუთათელაძის შეიარაღებული დაჯგუფებები.

 

როგორც პოლიტიკური თვალსაზრისით, ასევე სამხედრო თვალსაზრისით სიგუა–კიტოვანის დაჯგუფება ანტიეროვნულ ძალებში, რომლებიც ეროვნული,ლეგიტიმური ხელისუფლების დამხობისათვის ემზადებოდნენ –

 უმცირესობას შეადგენდნენ!

 

 

ამის დასამტკიცებლად საკმარისია გადავხედოთ პუტჩის შემდგომ შექმნილი„სამხედრო საბჭოს“ შემადგენლობას, რომელიც შემდგომ გარდაიქმნა „სახელმწიფოსაბჭოდ“.

 

 პუტჩის შედეგად შექმნილ ხუნტაში სიგუა–კიტოვანის დაჯგუფების როლი სავსებით უმნიშვნელოა, სამაგიეროდ თვალნათელია რომ ეს ორგანოები პრაქტიკულად მთლიანად დაკომპლექტებულია კომუნისტური ნომენკლატურითა და გლობალისტური დისიდენტური წრეების წარმომადგენლებით.

 

ნიშანდობლივია, რომ სიგუა–კიტოვანის სამხედრო დაჯგუფება პუტჩის პირველსავე სამ–ოთხ დღეში გაანადგურეს ეროვნული, ლეგიტიმური ხელისუფლების მომხრე ძალებმა და პუტჩის გამარჯვება მთლიანად საბჭოთა შეიარაღებული ძალების მიერმხარდაჭერილი „მხედრიონის“ წილად მოვიდა.

 

მეტიც – პუტჩის შემდგომ სულ სამ თვეში, ხუნტას სათავეში ოფიციალურად ჩაუდგამისი მთავარი დამგეგმავი და მეთაური – შევარდნაძე და ამის შემდგომ სიგუა– კიტოვანის დაჯგუფება არსებითად გაქრა პოლიტიკური სცენიდან (სამხედრო სფეროდანკი როგორც აღვნიშნეთ იგი პუტჩის დღეებშივე გაქრა).

 

 

დასკვნა:

 

სიგუა–კიტოვანის დაჯგუფებამ კი არ მოაწყო პუტჩი, არამედ – ეს დაჯგუფება შეუერთდა იმ პოლიტიკურ და მრავალრიცხვოვან შეიარაღ ებულ დაჯგუფებებს,რომლებიც უკვე მზად იყვნენ იარაღით დაპირისპირებებისათვის – პუტჩისათვის.

 

.სიგუა–კიტოვანის დაჯგუფების როლი ეროვნული, ლეგიტიმური ხელისუფლების დამხობაში ნაკლებმ ნიშვნელოვანი იყო და მისი როლის გადაჭარბება არის მცდელობა პასუხისმგებლობა ააცილონ პუტჩის მთავარ მომწობ ძალებს – კომუნისტურ ნომენკლატურასა და გლობალისტურ დისიდენტურ–„დემოკრატიულ“ ძალებს,რომლებიც დღესაც მართავენ საქართველოს.

მცირერიცხოვანი სიგუა–კიტოვანის დაჯგუფების მიერ ეროვნული ხელისუფლების ღალატი და ძლიერი მტრის მხარეზე გადასვლა არავის უნდა უკვირდეს იმის შემდგომ,რაც „ვარდების რევოლუციის“ პერიოდში შევარდნაძის მიერ შექმნილ–გამოწვრთნილი„მოქალაქეთა კავშირის“ პრაქტიკულად მთლიანი შემადგენლობა შევარდნაძის მიმართ პუტჩისტი აღმოჩნდა.

იგივე მოხდება – როდესაც დადგება „ვარდოსნების“ ხელისუფლების ისტორიის სანაგვეზე გადაგდების დროც.

 

ხოლო – ეროვნული, ლეგიტიმური ხელისუფლების წევრების დიდი ნაწილისმრავლწლიანი, თავგანწირული და შეუპოვარი ბრძოლა – რომელსაც არაერთმა მთგანმა სიცოცხლე შესწირა – საქართველოს ისტორიის ნათელ ფურცელად დარჩება – რომლის„გაშავებასაც“ ყოველმხრივ შეეცდებიან ყველა დროის ანტიეროვნული ძალები

 

 

 

                                        ბესარიონ გუგუშვილი „ გასაუბრება გულისყურთან“